Annelere ipuçları

Bir buçuk iki yaş arasında gece uyanması ve ağlaması çocuğun tuvalet ihtiyacını gösterir. Çünkü beyindeki idrar kesesi dolunca nasıl yetişkinler rahatsız olur ve tuvalete giderse, bebeklerde de bir buçuk yaşlarında beyindeki sinyal alma merkezi olgunlaşıyor ama daha ne olduğunu anlamıyor. Anne baba panik halde çocuğun bir yerinin acıdığını ya da acıktığını düşünüyorlar. Üçüncüsü de, show-time diyorum ben buna... Her gece kalkılıyor, ışıklar açılıyor. Çocuk buna alışınca her gece yaşanmasını istiyor. Ama çocuğu kaldırıp, yavaş yavaş yürütüp tuvalete götürürlerse bir iki denemeden sonra buna alışırlar. Bazı anne baba uykuda çocuklarını kıyıp kaldıramıyorlar. Ama güzel güzel onu uyandırıp tuvalete götürmeleri gerekir.

Çocuklarla iddialaşmak doğru mu?

Özellikle 1.5-3 yaş arasında çocuklarla iddialaşmak kadar ters bir olay olmaz. Her zaman büyük kaybedecektir, çocuk kazanacaktır.

Pasif agresyon kişilik yapısı da bu yaşlarda başlıyor. Nitekim bugünün işini yarına bırakan erkeklerimizde çok görüyoruz. Çünkü onların geçmişinde de muhtemelen çok ısrar eden bir anne var. Onlar da kendilerini korumak için tamam dediler, ama yapmadılar.

Yemek olayı neden savaşa dönüşüyor?

Her toplumun kendine has duyarlılıkları var. Örneğin İngiliz toplumunda düzgün yemek çok önemli, ama Amerikan toplumunda böyle değil.

Yemek kimler için sorun oluyor?

1. Aceleci anneler: Anne vakit kaybetmemek için kaşığı alıp kendi yediriyor.

2. Aşırı titiz anneler: Çocuğun yemeği dökeceğini düşünen anneler titizlik yaparlar. Oysa yere bir şeyler serilse, çocuk döke saça kendi kendine yemek yemeği öğrenir.

3. Etraf ne diyecek, bir çocuğu besleyemedi korkusu taşıyan anneler: Zayıf çocuk sağlıksızdır gibi geliyor, ama hiç öyle değil aslında. Bir de tabii çocuğun midesi doyduğu zaman annenin kalbi doyuyor.